น้องตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อน

สถิติผู้เข้าชม
ขณะนี้มีผู้เข้าใช้	9
ผู้เข้าชมในวันนี้	956
ผู้เข้าชมทั้งหมด	5,430,599

กรุณาฝาก Email ของท่าน
เพื่อรับข่าวสาร ที่น่าสนใจ

21 พฤศจิกายน 2567
อา	จ.	อ.	พ.	พฤ	ศ.	ส.
					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

น้องตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อน
[10 สิงหาคม 2553 15:49 น.]จำนวนผู้เข้าชม 8684 คน

   เรื่องจริงที่ผมจะเล่าต่อไปนี้...เป็นเรื่องราวที่ได้มาจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นฉบับหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เองครับ...

   เรื่องเริ่มขึ้นที่ประวัติของคุณวินิต ที่เป็นคนอารมณ์ร้าย โมโหร้าย ชอบดื่มสุราเป็นประจำ ที่สำคัญเขาชอบทานเนื้อน้องตูบเสียด้วย...
   น้องตูบจรจัดทุกตัวในหมู่บ้าน(ที่ไม่มีเจ้าของ)มักจะถูกนายวินิจจองล้างจองผลาญ และลงเอยด้วยการสังหาร แล้วเอาเนื้อมาทำเป็นอาหารรับประทานหรือเป็นกับแกล้ม...
   ...แม้กระทั่งคุณแม่ของนายวินิตยังเคยเตือนลูกชายบ่อยๆว่า มันเป็นบาป เป็นกรรม ให้หยุดการกระทำเสีย แต่เขาก็ไม่ยอมเชื่อ...

   ...แล้วมาวันหนึ่งขณะที่เขากำลังตากเนื้อแห้ง(แหล่งข่าวไม่ได้ระบุว่าเป็นเนื้ออะไร)ไว้บนชานบ้านอยู่นั้น ก็มีนังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนตัวหนึ่งผอมโซผ่านมาเห็นเนื้อแห้งนั้นพอดี และขณะที่เขากำลังเผลอ นังตูบขี้เรื้อนตัวนั้นก็คาบเอาเนื้อแห้งวิ่งเหยาะๆไปอย่างไม่เร็วนัก

   ที่สำคัญเขาหันมาเห็นพอดี อารมณ์โกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นทันที มือก็รีบคว้าไม้หน้าสามได้ก็รีบกระโจนลงมาจากชานบ้าน และรีบวิ่งไล่กวดนังตูบขี้เรื้อนตัวนั้นไปติดๆ

   ...ขณะนั้น ก็มีน้องชายนายวินิตวิ่งตามไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กๆว่าเหตุการณ์จะลงเอยอย่างไร...

   ...ด้วยความโมโหอย่างสุดประมาณของนายวินิต ประกอบกับร่างกายอันผอมโซเพราะไม่ได้กินอาหารมาหลายวันนังตูบเจ้ากรรมตัวนั้น...นายวินิตและน้องชายจึงวิ่งตามนังตูบขี้เรื้อนนี้มาทันตรงบริเวณหน้าปากซอยในเวลาไม่นานนัก...

   จากประสบการณ์อันโชกโชนที่รู้ว่าควรตีตรงตำแหน่งไหนของน้องตูบที่เรียกว่า "จุดตาย" นายวินิตก็หวดไม้หน้าสามเข้าไปอย่างเต็มกำลัง ...ทีเดียวเองก็ส่งร่างอันไร้กำลังของนังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนตัวนั้นลงไปนอนดิ้นพลาดๆกับพื้น ตาเหลือก ลิ้นห้อย น้ำหูน้ำตาใหล รอวินาทีสุดท้ายของชีวิตอยู่ตรงนั้นเอง...

   "ไอ้น้อย...เอ็งรอข้าตรงนี้แหล่ะ" นายวินิตสั่งน้องชายที่กำลังยืนตะลึงกับเหตุการณ์
   "อ้าว...พี่ จะไปไหนหล่ะ"
   "เดี๋ยวเอ็งรอดูมันชักตายอยู่ที่นี่แหล่ะ...ข้าจะรีบวิ่งไปเอามีดแล่เนื้อที่บ้านโน่น เดี๋ยวคืนนี้เอ็งได้กินเนื้อมัน..."
   "ก็ไหนพี่บอกว่า ไม่กินเนื้อตูบขี้เรื้อนไง"

   น้องชายเตือนสติพี่ชาย

   "เออ...ยกเว้นวันนี้โว้ย...โมโหมันมากจนอยากจะกินเนื้อมันให้หายโมโหว่ะ..."

   และแล้วนายวินิจก็รีบวิ่งกลับบ้านไป ปล่อยให้น้องชายยืนตัวสั่นเฝ้าเหยื่ออย่างสงสารแบบจับจิตจับใจ...

   "เออ...นังเริ้อนเอ้ย...ถ้าเอ็งได้ยินที่ข้าพูด และเอ็งยังมีกำลังอยู่ ข้าก็ขอให้เอ็งหนีไปเสียนะ...ก่อนที่พี่ข้าจะกลับมา คราวนี้เอ็งตายจริงๆแน่..."

   เหมือนจะรู้ภาษา...นังตูบขี้เรื้อนเจ้ากรรมตัวนั้นค่อยๆคลานกระดึบๆหายเข้าไปในพงหญ้าข้างทางนั่นเอง...

   ...สักครู่ใหญ่...นายวินิตก็วิ่งกลับมา ณ. จุดก่อเหตุ พร้อมอุปกรณ์แล่เนื้อชุดใหญ่

   "ไอ้น้อย...มันไม่ตายหรือว่ะ...ทำไมเอ็งไม่เฝ้ามันไว้ให้ข้าวะ..." เขาตะคอกน้องชายด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

   "โธ่...พี่ ผมจะไปทันมันเหรอ มันรีบวิ่งตะกุยแบบไม่คิดชีวิตอย่างนั้นน่ะ"

   ทำให้นายวินิตงงงวยกับเหตุการณ์ เพราะไม่เคยมีน้องตูบตัวไหนรอดพ้นจากการตี "จุดตาย" ของเขาไปได้แม้สักตัว...
   "ไป...ไอ้น้อย รีบตามมันไป มันคงไปได้ไม่ไกลหรอก...โดนตีขนาดนี้ ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะว้า..."     ว่าแล้วเขาก็ออกตามหาสุนัขตัวนั้นไปทันที...

   ...ไม่นาน...

   เขาและน้องชายก็มาถึงใต้สะพานลอย มีเสียงสุนัขหลายตัวเห่า ทั้งสองจึงมุ่งตรงไปยังจุดที่ได้ยินเสียงสุนัขเหล่านั้น

   ...ภาพที่เขาทั้งสองเห็น แทบจะทำให้น้อยลมจับ...

   ...มันเป็นภาพที่นังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนที่ได้รับบาดเจ็บเจียนตายตัวนั้นกับตูบน้อยๆลูกของมันที่ยังไม่หย่านมอีก 5 ตัวครับ บางตัวก็ดูดนมที่มีแต่คราบนมแห้งเกรอะกรังเกาะติด บ้างก็กำลังยื้อแย่งก้อนเนื้อแห้งที่แม่มันคาบมาให้โดยที่มันเองไม่ได้กัดกินเลยแม้แต่น้อย... ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูก แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน

   นายวินิตอ้าปากค้าง ไม้หน้าสามและอุปกรณ์แล่เนื้อหล่นจากมือเขาเมื่อใดไม่ทราบ เรียกลูกๆเพื่อให้นม ให้อาหารเป็นครั้งสุดท้าย...นังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนพยายามอย่างดีที่สุด

   มันมองผมกับพี่นิตอย่างขอร้อง ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย...ไม่อยากเชื่อนั่นคือน้ำตาของนังตูบขี้เรื้อน มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย

   ...ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่นังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อน...แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก แกไม่พูดอะไร...ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง
   นายวินิตและน้องชายคุกเข่าลงกับพื้น มีตูบน้อยตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาคลอเคลียกระดิกหางให้ แกอุ้มตูบน้อยตัวนั้นขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า "ขอโทษ...เอาหล่ะ เราจะเลี้ยงดูลูกๆของเจ้าอย่างดีที่สุด เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

   พูดจบเหมือนกับรู้ภาษา นังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนตัวนั้นก็สิ้นใจลงทันที...นายวินิตและน้องชายก็ช่วยกันนำร่างอันไร้วิญญาณของนังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนตัวนั้นไปฝังที่บ้านของเขาเอง...ด้วยความรู้สึกสำนึกผิด

   ส่วนตูบน้อยลูกๆของมันเขาได้รับเลี้ยงมันไว้ที่บ้านของเขาเอง...ตั้งแต่นั้นมาแกก็กลายเป็นคนใจดี ไม่ไล่ยิงนกฆ่าน้องตูบน้องเหมียวอีกเลย

   "มันอาจมีลูกรออยู่ก็ได้" แกบอก

   ...จากนั้นสามปีให้หลัง...ตูบน้อยลูกๆของนังตูบขี้เรื้อนทั้ง 5 โตเต็มวัย อยู่เฝ้าบ้านให้นายวินิตยามเขาออกไปเยี่ยมคุณแม่ของเขาที่บ้านต่างจังหวัด...

   "แม่ครับ...แม่จะสอนจะสั่งผมอย่างกับที่แม่เคยสอนผมตอนเป็นเด็กๆก็ได้นะครับ...ผมอยากให้แม่สอนผมอย่างเคยครับ..."    พร้อมกันเขาก็เอามาลัยดอกมะลิอบให้กับคุณแม่ของเขา และก้มลงกราบแทบเท้า...คุณแม่น้ำตาไหลด้วยความปิติดีใจที่ลูกชายได้กลับตัวเป็นคนใหม่...เป็นคนใหม่อย่างที่ไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อน...

   ...แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก...

   ไม่อยากเชื่อ...นังตูบขี้เรื้อนแม่ลูกอ่อนตายไปหนึ่งตัว...กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้...

รักแม่...