ทำอย่างไรเมื่อโดนตูบกัด


     เมื่อหลายปีที่แล้ว พอคเก็ตบุ๊คชื่อ หมารักคน ของผมออกวางตลาดแล้วก็ติดอันดับหนังสือขายดีอยู่หลายสัปดาห์ หลังจากนั้นก็มีหนังสือชุดหมาของผมออกตามมาอีก 2 เล่ม คือ ดอกฟ้ากับหมาวัด และปิดท้ายด้วย หมาต่างมุม ทุกเล่มได้รับการตอบรับจากมิตรรักแฟนเพลงที่มีหมาอยู่ในหัวใจอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเช่นเดียวกัน เฉพาะ หมารักคน ถึงตอนนี้พิมพ์ครั้งที่ 7 แล้ว ส่วนอีกสองเล่มก็ต้องพิมพ์ซ้ำหลายครั้งเช่นเดียวกัน
     ผลพลอยได้ที่ตามมานอกจากค่าลิขสิทธิ์แล้ว หนังสือทั้ง 3 เล่มนี้ทำให้ผมได้ชื่อว่าเป็นคนรักหมา ซึ่งผมก็ยอมรับด้วยความภาคภูมิใจ เพราะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่มีความลับอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมไม่ค่อยกล้าเล่าให้ใครฟัง ด้วยเกรงว่าจะกระทบกับภาพลักษณ์ของคนรักหมา
     เรื่องของเรื่องคือ เมื่อปีที่แล้วผมถูกหมาในหมู่บ้านกัดครับ...
     วันนั้นผมปั่นจักรยานเสือภูเขาออกกำลังไปตามถนนในหมู่บ้านจัดสรรที่ผมยังผ่อนไม่หมดอยู่ตามปกติ พอผ่านหน้าบ้าน เจ้าของหมู่บ้านซึ่งมีขนาดใหญ่โตรั้วรอบขอบชิดสูงท่วมหัว แต่ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดกลับเปิดประตูบ้านทิ้งไว้ เป็นเหตุให้เกิดเรื่องใหญ่ซึ่งทำให้ผมเสียภาพคนรักหมาไปหลายกิโลขีด...
     เพราะทันใดนั้นก็ปรากฎหมาไทยรูปร่างสันทัดผิวเนื้อดำแดงตัวหนึ่งวิ่งตรงรี่เข้ามาหาผม พร้อมส่งเสียงเห่าผ่านประตูบ้านที่เปิดไว้ ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะไอ้หมาตัวนี้มันก็ทำอย่างนี้กับผมทุกครั้งที่เจอะหน้ากัน และมันก็เพียงแค่เห่าใส่ผม ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น แค่เห่าอย่างเดียว ผมเองนึกถึงคำพังเพยที่ว่า "หมาเห่าอย่าเห่าตอบ" อยู่เสมอ จึงไม่ประสงค์จะลดตัวไปยุ่งด้วย อยากเห่าก็เห่าไป เดี๋ยวพอพ้นหน้าบ้านมันก็หยุดเห่าไปเอง...
     แต่คราวนี้ไม่รู้ว่ามันกินยาผิดหรืออย่างไร เพราะพอเข้ามาใกล้ก็แยกเขี้ยวงับฉับเข้าให้ที่หน้าแข้งด้านขวา จนผมต้องหยุดรถแล้วสำรวจบาดแผล ปรากฎว่ามีรอยเขี้ยวฝังอยู่แต่ไม่ลึกนัก
     ยังจำความรู้สึกได้ดีว่า ผมไม่ได้โกรธหมาตัวนั้นสักเท่าไหร่ แต่กลับโกรธเจ้าของหมาที่ปล่อยปละละเลยให้มาทำร้ายชาวบ้านเช่นนี้...นี่ถ้าเป็นเด็กเล็ก ๆ เล่า ?
     เรื่องราวจะลงเอยอย่างไรก็เก็บไว้เป็นปริศนาให้ขบคิดกันเองแล้วกัน...แต่หลังจากนั้นผมก็ฝันร้ายถึงโรคพิษสุนัขบ้าอยู่หลายวันทีเดียว ทุกวันนี้ นาน ๆ ก็นึกสยองเสียทีหนึ่ง เพราะได้ยินมาว่าไวรัสชนิดนี้สามารถฝังตัวรอออกอาการได้เป็นปี ๆ
     จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาซึ่งเกิดข่าวหมากัดเด็กที่โรงเรียนช่างกลปทุมวันเก่านั่นแหละ ผมจึงนึกขึ้นมาได้เรื่องการปฏิบัติตัวหลังถูกหมากัด จึงไปค้นในหนังสือ คู่มือคนรักหมา เพื่อหาเรื่องนี้มาฝาก
     ทำอย่างไรเมื่อโดนหมากัด ? ...
     คุณหมอปานเทพ รัตนากร ให้คำแนะนำไว้อย่างนี้ครับ
     1.  ตั้งสติเรียกขวัญกลับคืนมาเสียก่อน จะได้เตรียมทำอะไรต่อไปได้ถูกต้อง
     2.  จับหมาปากบอนขังไว้ดูอาการอย่างน้อย ๆ 10 วัน
     3.  ล้างแผลทันทีด้วยน้ำสะอาดหลาย ๆ ครั้ง เพื่อชะล้างเอาน้ำลายหมา และสิ่งสกปรกออกไปโดยใช้สบู่ฟอกด้วย จากนั้นใส่ยาแผลสด เช่น ยาเหลือง ยาแดง หรือทิงเจอร์ไอโอดีน แล้วรีบไปพบแพทย์โดยเร็ว
     4.  เล่ารายละเอียดต่าง ๆ ของการถูกหมากัดให้แพทย์ฟังให้มากที่สุด เพื่อที่จะได้เป็นข้อมูลในการตัดสินใจฉีดวัคซีนอย่างใดอย่างหนึ่งหรือไม่ต่อไป
     5.  ถ้ามีประกันชีวิต ประกันสุขภาพไว้ละก็ รีบแจ้งตัวแทนบริษัทให้ทราบเพื่อจะได้ไม่พลาดค่าทำขวัญ รวมไปถึงค่ารักษาพยาบาลด้วย
     6.  คุณหนู ๆ ที่รัก ต้องรีบบอกคุณพ่อคุณแม่หรือผู้ปกครองให้ทราบทันทีที่ถูกหมากัด อย่ากลัวเพราะนั่นจะทำให้ไม่มีโอกาสกลัวอีกเลย
    
     คุณหมอปานเทพให้คำแนะนำไว้เบ็ดเสร็จ 6 ข้อทั้งหมดนี้ซึ่งทำให้ผมแปลกใจอยู่เล็กน้อย เมื่อนึกถึงคำสั่งสอนแนะนำที่ได้รับมาตั้งแต่เด็กว่า หากถูกหมากัดแล้วสงสัยว่ามันจะบ้าหรือเปล่า ก็จงตัดหัวหมาตัวนั้นแช่น้ำแข็งแล้วเอาไปให้หมอตรวจ อย่างกรุงเทพฯ ก็ที่สถานเสาวภา...
     ผมนึกวาดภาพแล้วก็สยองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คุณลองนึกดูบ้างก็ได้ เริ่มแต่การหั่นหัวหมาก็สุดสยองแล้ว
     แล้วยังอีตอนหิ้วหัวหมาแช่น้ำแข็งขึ้นรถเมล์ไปสถานเสาวภาอีก...กึ๋ย
     ค่อยโล่งใจที่ไม่อยู่ใน 6 หัวข้อคำแนะนำของคุณหมอปานเทพ !!!

เนื้อหาบทความมาจากหนังสือ  คนรักหมา ของ เนชั่นบุ๊ค(Nation Books) แต่งโดย อ.บัญชร  ชวาลศิลป์
(เนื้อหามีการดัดแปลงคำและประโยค)







   ปลาน้ำจืดไทย   ป่าเขา-ทะเลไทย   เที่ยวจัง!...ตังค์จะหมดแล้ว...