อึน้องตูบหน้าบ้าน

  

   หมู่บ้านที่ผมมาผ่อนเขาอยู่ทุกวันนี้  ตั้งอยู่ที่ชานเมืองแถวอำเภอปากเกร็ด นนทบุรี ซึ่งเดิมเป็นสวนผลไม้ของชาวบ้าน และอยู่ห่างจากแม่น้ำเจ้าพระยาไม่มากนัก รอบๆหมู่บ้านทุกวันนี้มีพื้นที่อีกไม่น้อยซึ่งยังไม่ถูกเอาไปแปลงให้เป็นทุน  และเลยไปอีก 2-3 กิโลเมตร ก็จะมีวัดซึ่งเป็นแหล่งดูนกอันเป็นที่รู้จักกันดี
   เกริ่นนำเช่นนี้  เพื่อให้คุณผู้อ่านได้เห็นภาพความน่ารื่นรมย์ของบรรยากาศชานเมือง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนเช้าของหมู่บ้านผม
   ผมเป็นคนตื่นเช้าเพราะติดการออกกำลังกายก่อนไปทำงาน (ที่ทำงานผมอยู่ห่างจากบ้านด้วยระยะทางขับรถประมาณ 15 นาที...ขอโปรดอย่าอิจฉา) พอออกกำลังกายเสร็จกระบวนการผมก็จะออกมาเดินรอบๆรั้วบ้าน  สำรวจความสะอาดเรียบร้อย แล้วก็ถือโอกาสชื่นชมกับบรรยากาศชานเมืองในตอนเช้าอย่างนี้ไปด้วย
   แต่แล้วจู่ๆความรื่นรมย์ก็สะดุด  สารแห่งความสุขเอนโดรฟีนที่สมองกำลังหลั่งหลังการออกกำลังกายพลอยชะงักไปด้วย   แล้วขับสารแห่งความเครียดอะดรีนาลีนออกมาแทน
   เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายซึ่งบ้านอยู่ถัดไปหลายหลังกำลังจูงน้องตูบสุดที่รักของเธอมาบรรจงยกขาถ่ายทุกข์อยู่ตรงถนนสาธารณะริมรั้วหน้าบ้านผม...
   ผมเดินเข้าไปหา   สายตาที่สบกันแว่บหนึ่งทำให้ผมเห็นแววเตรียมต่อสู้อยู่ในนั้น   ซึ่งทำให้ผมรู้สึกตัวและระงับความคิดเตรียมโจมตีอย่างรุนแรงด้วยความโกรธของตัวเองลงเสีย
   ผมมั่นใจว่า  ผมมีสิทธิ์โกรธร้อยเปอร์เซ็นต์กับการกระทำของเธอ  เธอมีสิทธิ์อะไรเที่ยวเอาน้องตูบของตัวเองไปขี้หน้าบ้านคนอื่นเช่นนี้  และแน่นอนรวมทั้งที่สาธารณะซึ่งเป็นของส่วนรวมด้วย  ผมแน่ใจด้วยซ้ำไปว่า นี่เป็นการกระทำที่ผิดกฏหมาย
   แต่แววตาเตรียมต่อสู้ของเด็กรุ่นลูกทำให้ผมคิดได้  ทว่าก็ยังคงเดินเข้าไปหา แล้วประโยคแรกที่ปล่อยออกไปก็ไม่ใช่ถ้อยคำโจมตีเผ็ดร้อนที่แว่บเข้ามาในห้วงความคิดครั้งแรก
"เขาไม่ยอมอึในบ้านหรือลูก"
   เด็กสาวทำท่าแปลกใจ  แล้วแววตาในดวงตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นตอบสั้นๆว่า    "ค่ะ...หนูเลยต้องพามาถ่ายนอกบ้านอย่างนี้" (เธอไม่ใช้คำว่าหน้าบ้านคนอื่น)
"แล้วเคยหัดเขาไหมล่ะลูก"    ผมก้มลงมองเจ้าตูบพันธุ์ผสมซึ่งคะเนว่าอายุคงไม่เกิน 6 เดือน  ยังเป็นไม้อ่อนที่พอจะดัดได้
"หัดยังไงจ๊ะลุง"   เด็กสาวถามอย่างตั้งใจ   ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวที่เคยเป็นหัวข้อสนทนากับ  คุณหมอปานเทพ   รัตนากร   ที่ว่า วัฒนธรรมเลี้ยงน้องตูบแบบสังคมคนเมืองบ้านเรายังเป็นของใหม่  นึกรักน้องตูบอยากเลี้ยงน้องตูบก็ไปหาซื้อเข้าบ้าน   ไม่ได้ศึกษาด้วยซ้ำไปว่าบ้านแบบไหน ที่อยู่อาศัยแบบไหน ควรจะเลี้ยงน้องตูบพันธุ์ไหน  แน่นอน รวมทั้งเรื่องอาหารการกิน และที่สำคัญก็อย่างที่เห็นกับเด็กสาวคนนี้...เรื่องน้องตูบขี้
"ที่บ้านลุงเวลาเอาน้องตูบตัวใหม่เข้าบ้าน  เราก็จะต้องเอาใจใส่  พอเห็นเขาทำท่าปวดอึปวดฉี่เมื่อไหร่  ก็จัดการยกเขาไปยังที่ที่เราเตรียมไว้...
   ลุงมีกรงน้องตูบเก่าๆที่ไม่ใช้แล้วอยู่กรงหนึ่ง  ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆปูรองไว้  พอน้องตูบที่เราจะหัดทำท่าปวดท้องก็ยกเขาให้ไปถ่ายที่กรงใบนี้   ทำอย่างนี้ไม่กี่ครั้งเขาก็จะรู้ว่า  นี่คือส้วมของเขา"   เด็กสาวตั้งใจฟังตาแป๋ว
"ขอบคุณค่ะคุณลุง  หนูจะลองไปทำดูบ้าง แต่กองนี้เดี๋ยวหนูไปเอากระดาษมาเก็บให้นะคะ  ขอโทษด้วยค่ะ"
   เรื่องนี้จบลงด้วยดี  ไม่กลายเป็นเหตุของความอาฆาตจนต้องยกพวกตีกันเหมือนบางบ้านที่เคยได้ยินมา และหลังจากนั้น  ผมก็ไม่เห็นแม่หนูกับไอ้ตัวน้อยของเธอมาทำลายบรรยากาศรื่นรมย์ยามเช้าหน้าบ้านผมอีกต่อไป
   แต่ผมไม่ทราบว่า  เธอประสบความสำเร็จในการฝึกน้องตูบของเธอให้ถ่ายเป็นที่เป็นทาง  หรือว่าเธอจูงมันไปปลดทุกข์ที่หน้าบ้านคนอื่นแทนที่จะเป็นบ้านผม

ผมได้แต่เอาใจช่วยครับ...

เนื้อหาบทความมาจากหนังสือ  คนรักหมา ของ เนชั่นบุ๊ค(Nation Books) แต่งโดย อ.บัญชร  ชวาลศิลป์
(เนื้อหามีการดัดแปลงคำและประโยค)





   ปลาน้ำจืดไทย   ป่าเขา-ทะเลไทย  เที่ยวจัง!...ตังค์จะหมดแล้ว...